Het nieuws van de langverwachte zwangerschap bracht grote vreugde bij de aanstaande grootouders Nico en Marijke. Door een medische oorzaak was zwanger worden geen vanzelfsprekendheid voor dochter Nancy. Iedereen was in de wolken en toekomstdromen werden gekoesterd. Alles leek goed te gaan, tot de echo met vijf maanden…
De baby, een meisje, bleek ernstig ziek. De mooie dromen spatten als zeepbellen uit elkaar. Met vijf en een halve maand werd de bevalling opgewekt. Op 30 juli 2002 werd Estelle geboren, een prachtig meisje dat nog heel even mocht blijven leven. Voor iedereen een onbeschrijflijk emotionele en intrieste gebeurtenis. Nico: “Als grootouders lijkt het verlies dubbel zo zwaar. Het lijden en het ontroostbare verdriet van je kind aanschouwen en tegelijk het verlies van een zo gewenst kleinkind doorstaan is zwaar.”
Met behulp van een geweldige arts werd Nancy weer zwanger. Een spannende en beladen tijd volgde. Dromen durfden niet gedroomd te worden, tot 27 juli 2003. Kleindochter Luna kwam gezond en wel ter wereld. Een ontroerend moment, want met Estelle in hun harten werd Luna in hun armen gelegd. De band tussen Luna en haar grootouders is sterk. Oma Marijke en Luna delen iets speciaals. Als Luna en haar oma elkaar zien, gaat de zon schijnen.
Opa Nico en oma Marijke zijn actieve en zeer betrokken grootouders. Elke zondag gaan opa en oma met Luna zwemmen. Niks uitslapen, om negen uur liggen ze met z’n allen in het water en beleven dolle pret met elkaar. Luna was nog geen jaar toen ze hiermee begonnen.
In december 2004 kregen Estelle en Luna een broertje: Eloy. Zijn komst werd via het rompertje van Luna aangekondigd. De zwangerschap en bevalling verliepen voorspoedig. En op 3 december werd Eloy geboren. Een knap, guitig en ondernemend mannetje en het sprekende evenbeeld van zijn opa.
Door het verlies van Estelle zijn Nico en Marijke bewuster geworden van het feit dat niets vanzelfsprekend is. In hun harten houdt de kleine Estelle een heel bijzonder plekje. Elk jaar op haar verjaardag, bezoeken ze het strooiveld en herdenken ze hun eerste kleinkind. Opa Nico schreef ooit: Ergens, onaantastbaar ver, schittert een kleine ster… En zo is het!
(Uit het boek Liefdevol – Grootouders & Kleinkinderen)
